‘Selfieplek’ houdt gemoederen bezig

/0 Reacties/in /door

Een selfie maken is niet meer weg te denken uit het straatbeeld, ook in Tilburg. Een snelle en eenvoudige manier om een blijvende herinnering te maken bij een iconische plek, om deze vervolgens via social media te delen. Tilburg kent al enkele plaatsen waar selfies worden gemaakt, zoals bij de Kruikenzeiker, de sculptuur van Anish Kapoor en sinds kort bij de LocHal. Maar in het hart van de zevende stad van Nederland ontbreekt een selfiespot die zich vooral richt op bezoekers aan de binnenstad, 013 en de vele evenementen.

Pisa is beroemd om zijn toren, New York om het Vrijheidsbeeld en in Amsterdam waren de letters ‘I Amsterdam’ favoriet. Om die reden opperde ik het idee om een ‘selfieplek’ te creëren in de binnenstad en stelde hierover vragen aan het college. Goed voor citymarketing en levendige herinneringen aan de stad. Een selfieplek kan immers voor de nodige gratis promotie zorgen.

Direct na het nieuws dat Stefan van Aarle en zijn Ondernemersfonds het idee oppakken viel de kunstelite van Tilburg over het idee. Verkeerde plein, verkeerde uiting, een gedrocht. Zelfs de wethouder die belast is met openbare kunst uitte zich kritisch-diplomatiek: “Persoonlijk vind ik hier ook wel het een en ander van….” Alsof het Pieter Vreedeplein al afgeschreven is. Sinds de opening van de LocHal spelen we mee in de eredivisie van innovatieve stadsontwikkeling en ontvangen we waardering op waardering van alle landelijke media. Prachtige ontwikkeling voor een deel van de bezoekers en bewoners. Maar Tilburg bedient méér mensen. Ook winkelend publiek dat een dagje komt shoppen en de gigant Primark als het hoogtepunt ervaart.

Soms vind je in Tilburg ontwikkelingen met een grote K, maar laten we ook respectvol omgaan met een grote T.

Door: Ton Gimbrère

Leren van ervaringsdeskundigen 

/0 Reacties/in /door

Natuurlijk was het niet de eerste keer. Maar gisteren sprak ik samen met mijn favoriete raadslid uit Tilburg (Marti de Brouwer) met een aantal ervaringsdeskundigen over hun ervaringen met werk, inkomen, schulden en armoede. Het werd een mooi gesprek. En het begin van een serie gesprekken. Als je als volksvertegenwoordiger wilt weten waar mensen tegenaan lopen, dan kun je dat het beste aan hen vragen. Niet af en toe. Maar regelmatig. 

In Den Haag verzinnen we bij ieder probleem een oplossing. Het kan ook andersom. Dan hebben we al een oplossing en verzinnen we er een probleem bij. Over al die oplossingen is goed nagedacht. Niemand zal iets krijgen waar hij geen recht op heeft.  En op papier krijgt iedereen de hulp die hij of zij nodig heeft. Op papier klopt alles. In de praktijk deugt het niet altijd. Als ik dat nog niet wist, werd me dat snel duidelijk. 

Sprekend met mensen die ‘aan de verkeerde kant van het hout’ terecht zijn gekomen, moet je je aandacht er goed bij houden. Omdat we werken met zoveel verschillende variabelen in wet en regelgeving kan het op ongelofelijk veel manieren anders uitpakken dan bedacht of bedoeld. In de woorden van Jermaine, een leuke kerel van CNV-Jongeren: “Ge moet niet kijken naar die algemene plaatjes. Maar naar mèn persoonlijke situatie. Die ziet er weer heul áánders uit.” 

”Ik schei er uit met werken. Ik kan dit niet meer aan. Ben je net weer op weg dan moet je hier weer terugbetalen, daar andere informatie leveren, ginds komen praten, een eind terug je inkomen opgeven, aan de overkant veranderingen in je inkomen opgeven enzovoort. Het lijkt verdorie wel alsof al die instellingen elkaar tegenwerken. En ik heb geen glazen bol, hè. Omdat ik nooit precies weet hoeveel uren ik krijg weet ik niet hoeveel ik zal verdienen. En of ik weer moet terugbetalen. Het is verdomme net Russische roulette. Ik doe mijn best, maar of het goed uitpakt? Geen mens die het weet.” 

”Vind je het gek dat zoveel mensen zeggen, doe mij maar een uitkering en een vrijwilligersvergoeding. Dan is je inkomen stabiel en ben je af van al die administratieve ellende. Kleine foutjes zijn onvermijdelijk. Maar voor je het weet ben je een fraudeur. Ik word er knotsknettergek van. En dan heb ik nog geen schulden dus het kan veel en veel erger.” 

”Die beslagvrije voet. Hoe zit dat nu precies. Dus niet iedereen mag zomaar geld van je rekening afschrijven. Nou ja, tot een bepaalde hoogte maar. Hoe hoog is dat? Hangt dat van mijn situatie af? Lekker makkelijk. En waar moet ik dan zijn als ik geen geld meer overhoud? Kan dat nou niet makkelijker? De belastingdienst, de gemeente en de UWV weten toch precies wat ik bezit en verdien. Als zij het niet snappen, hoe moet ik dat dan kunnen?” 

Marti en ik deden ons best. Maar soms duizelde het toch even van een van de vele voorbeelden. Gelukkig kregen we de vele (reken)voorbeelden ook keurig op papier. Nalezen is wel fijn en soms ook nodig. In de woorden van een van de ervaringsdeskundigen die zich nu bezig houdt met de ondersteuning van anderen: “Het is ook niet zo eenvoudig allemaal. Zeker niet voor politici. Haha.” Het was een mooi gesprek. Wijzer zijn we geworden. Stakkerig wijs zou ik zeggen.

Door: René Peters (Tweede Kamerlid namens het CDA)

Vertrouwen: komt te voet en gaat te paard

/0 Reacties/in /door
Een nieuw jaar met de beste wensen, goede gezondheid, warmte, liefde en geluk. En dan? Dan gaan we weer over tot de orde van de dag. Het eerste krantenartikel dat ik in het nieuwe jaar las kopt: ‘De burger heeft geen vertrouwen meer in de overheid’
Wat betekent vertrouwen? Er vanuit gaande dat het is: ‘het geloven dat de persoon/ instantie die men vertrouwt zal doen wat men van hem verwacht.’
Dan is de vraag of er geen vertrouwen is in de overheid in zijn algemeenheid, of op landelijk, provinciaal, of lokaal niveau. Wat van de overheid verwacht wordt is gebaseerd op de informatie die men heeft over het onderwerp. De landelijke overheid verkondigde op Prinsjesdag dat de koopkracht erop vooruit gaat, als er vervolgens geen duidelijke (Jip en Janneke) informatie is over waar het positieve verschil ontstaat, levert elke negatieve berichtgeving afbreuk aan het vertrouwen.
Het paard wordt gezadeld
Als de gemeente Tilburg in 2018 aangeeft dat er een tekort is van miljoenen in de wettelijke zorgplicht en vervolgens de zorgpremies voor 2019 verhogen, wordt die rechtstreekse connectie gelegd door gebrek aan informatie of kennis van het totaalpakket?
Het paard wordt naar buiten gebracht en staat in de startblokken
De wettelijke zorgplicht is van de landelijke overheid overgedragen aan de gemeenten. Geen probleem toch, als we het geld ook krijgen? Niet dus, per zorgtaak werd er een korting toegepast tussen de 20 en 50%. Voor zorg die bijvoorbeeld 100 euro kost moeten de gemeenten het met 20 tot 50 euro minder doen.
De volgende deuk in het vertrouwen volgt na het krantenbericht; ‘woonlasten nemen in Tilburg fors toe voor eigenaars en huurders’. Nu maar hopen dat niet alleen de kop wordt gelezen, maar ook het artikel en met name de laatste alinea, ook al staat daar niet de gehele informatie (de rekening wordt doorgeschoven naar de gebruikers en niet alleen de inwoners).
En daar gaat het vertrouwen te paard
Hopelijk is de toon voor 2019 nog niet gezet. Vertrouwen hangt samen met verwachtingen, die op haar beurt worden gevormd door informatie. Laten we samen meer aandacht besteden aan het delen van voldoende en de juiste informatie en het vertrouwen in elkaar verbeteren. 2019 wordt dan het jaar van samenwerking, verbinding en het delen van successen.
Door: Hans van de Ven

We trekken nieuwe schoenen aan!

/0 Reacties/in /door

Meestal is het zo dat je iets verandert omdat het beter moet worden.  Dat is niet de reden waarom ik vandaag begin als nieuwe fractievoorzitter van het CDA Tilburg. Soms moet je vooruit kijken en beslissingen durven nemen die anticiperen op wat komen gaat.  En daarom stapt CDA Tilburg vandaag in nieuwe schoenen.  Ze zijn groen, absoluut de goede kleur. Vrouwelijk, nooit te beroerd voor een charmeoffensief. En met spitse hakken, omdat we soms scherp willen zijn, maar ook stevig, ook als het harder gaat waaien, blijven we er in staan.  En met stevige zolen om kilometers te maken.  

Gelukkig gooien we de oude schoenen niet weg,  die hebben we nodig als de nieuwe pijn doen. De schoenen van Marcel zijn betrouwbaar en lopen lekker.

Ik wil de fractie bedanken voor het vertrouwen. Marti, Ton, Marcel en Hans, dankjewel! Ik ben er trots op dat ik de komende jaren mede namens jullie het CDA geluid in de gemeenteraad mag laten horen. En wil er 100% voor gaan om dat met jullie steun te gaan doen. 

Dan voor de mensen die mij niet kennen, kort wat over mezelf. Maar altijd bereid om een kop koffie te drinken met een ieder die mij beter wil leren kennen.  Of een borrel, want ja, ik houd van samenzijn en gezelligheid, met vrienden of familie. Bel of app de groene telefoon, daarmee zijn we als fractie altijd bereikbaar. Voor vragen, voor verhalen of  voor hulp. U bent onze ogen en oren in de wijken en in dorpen. Een partij die ‘Altijd in de Buurt’ wil zijn kan niet zonder die hulp. Wij gaan meer communiceren met onze leden en andere belangstellenden. Via de nieuwsbrief die Paula voor ons verzorgt, de open fractie avonden, waar u allen van harte welkom bent en via een blog over de groene telefoon op onze website.  

Geboren in Veldhoven,  gestudeerd in Wageningen en inmiddels al bijna vijfentwintig jaar woonachtig in de Blaak, met Erik en mijn drie kinderen.  Ik ben zelf dus geen geboren Tilburger maar heb er wel drie op de wereld gezet. Tieners inmiddels.  

Ik ben vanaf maart nieuw in de gemeenteraad, maar heb in de vorige periode als commissielid ook al de nodige ervaring opgedaan, dus ook weer niet zo nieuw. Ik werk als marktmanager bij ABAB Accountants en Adviseurs in de zakelijke dienstverlening, dat is een totaal andere wereld. Klanten die voor je kiezen in plaats van inwoners die gedwongen worden, en dan nog de zakelijke benadering. Besluitvorming op basis van rendement. Niet keihard, maar toch wel anders…  En ik ben ervan overtuigd dat ik met deze ervaring van toegevoegde waarde kan zijn in de wereld van de gemeentepolitiek. Immers, impact is ook het sleutelwoord waarop het gemeentelijk beleid wordt getoetst. 

De afgelopen maanden ervoer ik het dilemma van de politiek. Aan de ene kant wil je zo goed mogelijk je werk doen in het gemeentehuis. Dat doen we! Maar politiek word je niet beoordeeld op een goede bijdrage in de gemeenteraad. Haalt samenwerking en verbinding  de krant niet. En een goede oplossing die vaak een compromis is, levert meestal geen stemmen op.  

Op dat gebied moeten we dus zoeken naar een goede middenweg, hoe we én goed ons werk kunnen doen én boven het maaiveld uitsteken zodat we zorgen voor voldoende stemmen. Een behoorlijke opgave voor de komende jaren!  

Ik heb zin in de samenwerking met andere fractievoorzitters vanuit de coalitie. Tijdens de onderhandelingen heb ik daarvan al mogen proeven en de afgelopen maanden heb ik samen met Marcel meegedraaid. Samen maken we Tilburg gezonder en gelukkiger. Maar ik verheug me ook op de samenwerking met de fractievoorzitters van de andere partijen. Ik ben er van overtuigd dat we de raadsbrede samenwerking in de komende jaren tot een succes kunnen gaan maken.  

Het imago van het CDA wordt vooral bepaald door de landelijke zaken. En dan hebben we in deze periode geen geluk. We worden gezien als bestuurlijk, behoudend en misschien zelfs wel als een beetje saai. Daarom zouden meer mensen de Tilburgse CDA’ers moeten leren kennen.  Alles behalve saai! Maar een heel erg energiek team, attent voor de Tilburgers. Ik ben ervan overtuigd dat de waarden en normen van ons als CDA’ers uitstekend passen bij de huidige samenleving. Een heleboel mensen zijn meer CDA’er dan ze denken. Ik hoop in het komende jaar een heleboel van die mensen te ontmoeten.  Er zijn nog 352 dagen in 2019 en wij zijn Altijd in de buurt!

Ineke Couwenberg

Fractievoorzitter CDA Tilburg

Bekijk hier de kennismakingsvideo van Ineke

O, was ik maar een kerstboom

/0 Reacties/in /door

Ja, was ik maar een kerstboom. Maar ik ben een zwarte els en als zwarte els sta je graag met je voeten in de vochtige grond. “Vroeger” werd er minder gekeken naar welke boom je waar plant en zo kan het dan ook zijn dat er op dit moment naar schatting zo’n 5000 bomen in Tilburg staan die beter niet in een woonwijk hadden kunnen staan. Een paar weken geleden was er een discussie omdat bewoners vroegen om 50 van deze bomen te kappen. Waren ze ziek of vormde ze een direct gevaar? Nee, maar ze gaven wel veel overlast en er bleef veel blad en takjes achter in de beplanting onder de bomen. De beplanting was inmiddels voor 80% dood. De warme zomer had zijn tol geëist en de water slurpende zwarte els zorgde er dus voor dat de onder beplanting het loodje moest leggen.

Je zal maar een Beuk zijn en in de Beukendreef in Berkel-Enschot staan. De naam Beukendreef zegt al genoeg; een laan met prachtige grote, imposante beuken, zelfs 3 rijen dik! Maar ook hier zorgt de boom voor gedoe. Er zijn bewoners die hierdoor geen zon meer hebben en waar het in huis ook overdag in de zomer donker is, zelfs zo donker dat je overdag verlichting nodig hebt. Het gras in de tuin is inmiddels weg en het mos tiert welig, schoon gepoetste zitjes blijven uren soms zelfs wel een halve dag nat. De Beuken worden zo groot en verdringen elkaar wordt er aangegeven. Inmiddels heeft er een onderzoek plaatsgevonden en ook met deze bomen kun je het nooit iedereen naar de zin maken. Wat te doen, 1 rij kappen of niet? En wat mag eigenlijk volgens de pas aangenomen Bomenverordening. Hier zal het nog wel even over gaan. En weer denk ik; “was ik maar een kerstboom,”

Als kerstboom wordt je geplant op een perceel waar je ongestoord kunt blijven staan tot de dag dat je ergens in een huis liefdevol wordt opgenomen om je mooiste versiering te krijgen en na 6 januari met aangrenzende zekerheid gecomposteerd wordt zodat andere planten en bomen verder kunnen groeien. Ja, als kerstboom weet je wat je te wachten staat en verder geen gedoe! En weer denk ik; “was ik maar een kerstboom.”

Door: Marti de Brouwer